Os presentamos uno de los poemas más conocidos del poeta búlgaro Aleksandar Vutimski (1919 Svoge, Bulgaria).
Aleksandar Vutimski (Svoge, 1919 – 1943) fue un poeta búlgaro del siglo XX. Casi toda su familia se ve afectada por la enfermedad de la tuberculosis y siendo pequeño se muda a Sofía. Estudia Filología Clásica en la Universidad de Sofia. Es considerado uno de los poetas búlgaros más significativos pero menos conocidos. Su poesía está dedicada a la ciudad y al amor en la que domina una visión del mundo nostálgica y melancólica. Se encuentra entre los primeros autores búlgaros en tratar la homosexualidad y la estética en su obra. No logró publicar ningún manuscrito durante su corta vida aunque algunos de sus poemas fueron publicados en revistas literarias de la época como “zlatorog”. Ha sido objeto de estudio de numerosos críticos literarios búlgaros. Su poesía, prosa, así como sus ensayos sobre estética y moral, han sido publicados en diversas ocasiones en Bulgaria. Muere en 1943 en un sanatorio de Yugoslavia a la temprana edad de 24 años.
Aleksandar Vutimski (Svoge, 1919 – 1943) fue un poeta búlgaro del siglo XX. Casi toda su familia se ve afectada por la enfermedad de la tuberculosis y siendo pequeño se muda a Sofía. Estudia Filología Clásica en la Universidad de Sofia. Es considerado uno de los poetas búlgaros más significativos pero menos conocidos. Su poesía está dedicada a la ciudad y al amor en la que domina una visión del mundo nostálgica y melancólica. Se encuentra entre los primeros autores búlgaros en tratar la homosexualidad y la estética en su obra. No logró publicar ningún manuscrito durante su corta vida aunque algunos de sus poemas fueron publicados en revistas literarias de la época como “zlatorog”. Ha sido objeto de estudio de numerosos críticos literarios búlgaros. Su poesía, prosa, así como sus ensayos sobre estética y moral, han sido publicados en diversas ocasiones en Bulgaria. Muere en 1943 en un sanatorio de Yugoslavia a la temprana edad de 24 años.
СТИХОТВОРЕНИЯ ЗА СИНЬОТО МОМЧЕ
1.
Било е сън момчето от сребро,
със синята фуражка и пагоните.
Да разговарям със звезди и котки
причината навярно е във рома.
Не съм живял във двор между дърветата
под облаци и залези оранжеви.
За сребърно момче съм взел портрета
на негъра от френски календар.
Бълнувал съм пияни златни ангели.
Не е валяло, а съм слушал дъжд.
Било е тъмно, а съм виждал залез
и съм целувал не ръце, а стълбове…
От синьото съм съзерцавал сам
очи въображаеми и устни,
и празни чаши, и сълзи, и танц...
Пиян съм бил, разбирам, бил съм луд.
2.
Не те очаквам вече... Ти ще тръгнеш ли
със слънцето, което си отива?
Нима отново ще залезнеш ти
без пламъци, без кръв и сълзи...
Пътувай, угасни във здрача, козирувай на дъжда.
Не те целувам, аз не плача пак, не се усмихвам.
...Въображаем ангел бил си ти - уви!
И ти залязваш.
Но синьото момче не е било
Момче от синя шапка и сребро
с очи на южен танц,
пияното момче, което шепне отдалече: Саша -
И тая нощ -
...Ах, старият фенер ме водеше към черквата
под нощен хоризонт.
Кубета от мъгла, кубета от луна и зима.
И аз съм паднал на снега
под две очи, студени и безмълвни...
Полиция! Полиция!
Спасете ме от мойте спомени.
Стражар!
Кажи да стане ден...
Но аз ще плача…
Възможно синьото момче да е било.
POEMAS AL MUCHACHO AZUL
1.
El muchacho de plata,
aquel de las boinas azules y las charreteras
resultó ser un sueño.
Que me haye hablando con gatos y estrellas
posiblemente al ron se deba.
Yo no he vivido en un patio entre árboles
bajo nubes y anaranjados atardeceres.
Para el muchacho de plata cogí yo el retrato
del negro del calendario francés.
Borrachos y dorados ángeles he anhelado.
No ha llovido, pero la lluvia yo he oído.
En la oscuridad atardeceres yo he presenciado
y no son manos lo que he besado, sino farolas…
Desde el azul yo mismo he contemplado
labios y ojos imaginarios
tazas vacías, lágrimas y bailes...
He estado ebrio y entiendo que he estado loco.
2.
Ya no te espero... ¿Marcharás tú
junto al sol que se escabulle?
Acaso de nuevo serás ocaso tú
sin llamas, sin sangre ni lágrimas…
Viaja, fúndete en el crepúsculo, saluda a la lluvia.
No soy yo quién te beso, no soy yo el que llora, ni siquiera quien sonríe.
…¡Me temo que solo has sido un ángel imaginario!
Y tú eres ocaso.
Pero el muchacho azul no ha sido
Muchacho de gorro azul y plata
con ojos de baile sureño,
aquel ebrio muchacho que de lejos susurraba: Sasha
Y esta noche
…Ay, la vieja farola me llevaba a la iglesia
bajo el horizonte nocturno.
Cúpulas de niebla, luna e invierno.
Yo también he caído en la nieve
bajo dos fríos y mudos ojos.
¡Policía! ¡Policía!
Sálveme de mis recuerdos
¡Policía!
Haz que el día tenga lugar…
Pero voy a llorar…
Es posible que el muchacho azul haya existido.
Traducción del búlgaro al español Marco Vidal González
Relacionado:
- Un poema de Alexander Vutimski en búlgaro y en español
- ¿Por qué? Un poema de Aleksandar Vutimski
- Poemas a un muchacho
- Синьото момче се оглежда
Más poesía búlgara en español:
- Dos poemas de Todor Stoyanov
- 3 poemas de Vladimir Sabourin
- Aycha Zaralíeva: diez poemas
- Rada Panchovska: Elegías cósmicas
- Hristo Botev: Elegía, Mi Plegaria, Hadzhi Dimitar, Patriota
- Blaga Dimitrova: Espacios, Futuro Radiante, Impaciencia
- Un poema de Vanya Valkova
No hay comentarios:
Publicar un comentario