Poesía de Bulgaria: Dos poemas de Ani Ilkov en búlgaro y en español

Ani Ilkov (1957) es profesor de literatura y escritura creativa en la Universidad de Sofía. Ha sido profesor visitante en University College en Londres y en la Universidad de Nueva Delhi. Es autor de diez libros de poesía, de uno de periodismo y de dos de prosa científica. Entre ellos: “Изворът на грознохубавите“ (1994), “Preparándose para abandonar el corazón” (2015), “El secuestro de Bulgaria. Panfletos políticos” (2014), “El genio imposible. Un libro sobre Konstantin Pavlov” (2010), entre otros.

Estos poemas forman parte del libro Nueva Poesía Social. La antología, el cual podéis encontrar en amazon por 14€.

Каменни въглища

Вие мислите: там, под земята,
там ще можем да бъдем добри.
Ще работим из предприятията,
ще натрупаме доста пари,
докато дойдат жената, децата.

И си мислите: колко е просто,
черно слънце отгоре блести,
а отдолу с естествена доблест
цветни руди разтварят очи
като мъж след прекарана болест.

Всъщност ето как: слизаш надолу,
цял живот си мечтал за жени,
облечени в дрехи от алкохол, и –
изведнъж гледаш – времето спи
върху купчини блудкава тор...

Ще си кажеш тогава: живота бе дим!
Нека с вечното днес да се съединим.
Да сънуваме розови сънища,
докато ставаме каменни въглища!

Carbón

Vosotros pensáis: será allí bajo la tierra,
allí podremos ser buenos.
De empresa en empresa trabajaremos,
mucho dinero acumularemos,
hasta que vengan la mujer, los niños.

Y pensáis: qué sencillo es,
el negro sol brillando desde lo alto,
y abajo con su innata valentía
coloridos minerales abren sus ojos de par en par
como los de un hombre tras una larga enfermedad.

Y en realidad así es como ocurre: vas hacia abajo,
toda la vida soñando con mujeres,
vestidas de alcohol y –
de repente miras – el tiempo duerme
sobre montones de insípido estiércol…

Entonces te dirás: ¡la vida era solo humo!
Unámonos hoy con lo eterno.
¡Soñemos el mundo de color rosa,

hasta que nos convirtamos en carbón!

Сънувачи

„Едни сеячите не спират още

да сеят жито: мисли и звезди.“

Е. Попдимитров, „Преображение“

Как радостно

сънуваме предците си.
И те са ни сънували отдавна.
Затуй
се срещаме понякога в съня
като добри познайници:

орем земята в лунните поля,
от житото на родния език се чува глас,
плодят се и мъгли и умове,
животните и имената се развиват…

Настава време да се разделим,
но вече – тъй едни и същи –
не знаем:

всички ли се будим

или всички спим?

Soñadores

Solo los sembradores no dejan
de sembrar trigo: pensamientos y estrellas.

E. Popdimitróv, Transfiguración

Cómo de alegres

soñamos con nuestros antepasados.

Ellos también soñaron con nosotros hace mucho tiempo.
Es por eso por lo que
a veces nos encontramos en el sueño
tal como buenos conocidos:

en los campos de la luna aramos la tierra,
del trigo de la lengua materna se oye una voz,
las mentes y las nieblas se multiplican,
los animales y los nombres se desenrollan…

Llega la hora de separarse,
pero ya – tan los mismos –

no sabemos:
¿todos nos estamos despertando

o todos estamos durmiendo?

Traducción del búlgaro Marco Vidal González.

Más poesía:

- En el filo de la aguja, Ruzha Velcheva
- Trabajadores VI, un poema de Vladimir Sabourin

- Dos poemas de Ventsislav Arnaoudov

¡Síguenos en facebook!